Κάτω οι πισίνες, ζήτω οι βόθροι!

Της Βάλιας Μπαζού

Δεν είχα καταλάβει ότι οι βόθροι είναι το απόλυτο chic της οικιστικής ανάπτυξης και ότι το αποχετευτικό δίκτυο θεωρείται από τους σύγχρονους πολεοδόμους ξεπερασμένο, ντεμοντέ.
Δεν είχα καταλάβει ότι ,πλέον,  στα νεόκοπα ακριβά προάστια του Λεκανοπεδίου αλλά και όλων των μεγάλων πόλεων, οι βόθροι και όχι οι πισίνες είναι το μέτρο σύγκρισης, που ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι.
Μου το εξήγησαν χθες και ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω…. Μου έλεγαν… «όσο πιο μεγάλο βόθρο έχει μια μεζονέτα τόσο ανεβαίνει η αξία της και, βέβαια, το πρεστίζ του ιδιοκτήτη».
Όπως μου επεσήμαναν άνθρωποι της αγοράς, γι αυτό το λόγο σε όλα τα νέο- ακριβά προάστια προς βορειοανατολική Αττική και Μεσόγεια , δήμαρχοι, νομάρχες και περιφερειάρχες ούτε να ακούσουν δεν θέλουν για αποχετευτικό δίκτυο γιατί έτσι θα πέσει η αξία της γης της περιοχής και των ακινήτων.
Μάλιστα, ένας νέος κλάδος που ανθεί και έχει προσφέρει ουκ ολίγες νέες θέσεις εργασίας στο τεχνικό προσωπικό της χώρας που έχει πέσει θύμα της ανεργίας, είναι οι… διακοσμητές εσωτερικών βόθρων, αφού τα υλικά για τη στεγανοποίησή τους και τα περίτεχνα σχέδια της καταπακτής είναι το νέο must. Είναι χαρακτηριστικό ότι η καταπακτή του βόθρου δεν είναι πια κρυμμένη στην πίσω αυλή, αλλά βρίσκεται μπροστά στο «μέτωπο» του γκαζόν, σηματοδοτημένη με φαντεζί χρώματα και χαραγμένα  τα αρχικά των ιδιοκτητών για όσους βεβαίως δεν διαθέτουν οικογενειακό οικόσημο.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ακόμα και οι εταιρείες εκκενώσεων βόθρων άλλαξαν τα brutal ονόματα τύπου «Ο Αχόρταγος», «Ο Μπάμπης», που κοσμούσαν κάποτε  τα βυτιοφόρα και έχουν επιλέξει άλλα πιο φιλικά προς το χρήστη που έχει πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του για μια μεζονέτα… Για παράδειγμα «Shit and chic», «Ocean ass»…
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εν όψει των επικείμενων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση δεν πρόκειται να ακούσουμε  από επίδοξους μίνι πρωθυπουργούς και δημάρχους, κουβέντα για «δήθεν» μεγαλόπνοα σχέδια όπως αποχετευτικό δίκτυο ή δίκτυο ύδρευσης, αφού η νέα τάση στην οικιστική ανάπτυξη είναι συνδεδεμένη με την … επιστροφή στο μέλλον, είναι συνώνυμη με την ανάπτυξη χωρίς στοιχειώδεις υποδομές.
http://www.topontiki.gr/

Αθήνα: Οι 7 πληγές του κέντρου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΝΕΛΛΟΥ

Δέκα χιλιάδες μη νόμιμοι μετανάστες «συλλαμβάνονται» κατά μέσον όρο κάθε μήνα στους πρώτους επτά μήνες του 2010 με μια δραματική μετατόπιση της γραμμής εισόδου από το Αιγαίο, στα ελληνοτουρκικά σύνορα του Εβρου.

Ετσι παρά τις «ναυμαχίες» της FRONTEX στο Αιγαίο, στις οποίες οφείλεται η μετατόπιση των μεταναστευτικών ρευμάτων, οι συλλήψεις με βάση τους τρέχοντες μέσους όρους θα φθάσουν τις 120.000: «αφίξεις» ανέστιων, ανέργων και εξαθλιωμένων στην Ελλάδα του μνημονίου.
Θορυβημένη η κυβέρνηση, μετά τη συνειδητοποίηση των διαστάσεων του θέματος, αποστέλλει στις Βρυξέλλες το λεγόμενο εθνικό σχέδιο με το νόημα «δώστε και σώστε». Και επικοινωνιακά στο εσωτερικό πέρασε από το υπουργικό συμβούλιο και εγκρίθηκε το περίφημο πόρισμα για την αντιμτώπιση της τριτοκοσμικής κατάστασης στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Παρ' ότι η ολοκλήρωση του σχετικού πορίσματος χρονολογείται από τον περασμένο Απρίλιο, βαίνει προς εφαρμογή των προτάσεων ή μερικών απ' αυτών, μάλλον πρόσκαιρα και αποσπασματικά με φόντο τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ειδικά η Δημαρχία της Αθήνας, θέση με ευρεία κομματική αντανάκλαση, είναι το στοίχημα των πρόσφατων πρωτοβουλιών.
Το πόρισμα της ομάδας εργασίας από υπαλλήλους και στελέχη εννέα συναρμόδιων υπουργείων δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα των προβλημάτων που προσδιορίζονται ως οι επτά πληγές του κέντρου:
* Μη νόμιμοι μετανάστες και ευάλωτες ομάδες.
* Ναρκωτικά.
* Παραεμπόριο.
* Πορνεία.
* Τα εγκαταλελειμμένα (;) κτίρια.
* Αστεγοι.
* Καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Ποιος ελέγχει;
Για όλα προτείνονται λύσεις οι οποίες όμως προϋποθέτουν διάθεση για συγκρούσεις με συμφέροντα, οικονομική κρατική ευρωστία, αγαστή συνεργασία κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών και βεβαίως πραγματικά ήπια αστυνομική δράση.
Επί δύο χρόνια γίνονται προσπάθειες για τη μεταφορά των υπηρεσιών του ΟΚΑΝΑ στα δημόσια νοσοκομεία, χωρίς συνολικό αποτέλεσμα και επί άλλα τόσα δεν βρίσκεται άκρη με τα «αδέσποτα (;)» κτίρια που αποτελούν αποθήκες ανθρώπων και έδρες παραεμπορικών δραστηριοτήτων.
Οταν για παράδειγμα το κράτος καταφεύγει με ερώτημα στο Νομικό του Συμβούλιο για να του πει ποια Αστυνομία (η Δημοτική ή η Κρατική) δικαιούται να κάνει ελέγχους και πώς στα περίπου 2,5 χιλιάδες καταστήματα του κέντρου, είναι εύκολα αντιληπτικές οι διαστάσεις του αλαλούμ. Ή όταν από τα 250 πορνεία του κέντρου είναι νόμιμα μόνο τα 3, κυρίως επειδή ο νόμος προβλέπει ακτίνα απόστασης 200 μέτρων του ενός από το άλλο, είναι επίσης αντιληπτό το πόσο εύκολα φθάσαμε στο μνημόνιο.
Οι αστυνομικές δραστηριότητες στο κέντρο με την συμμετοχή και άλλων φορέων (ΣΔΟΕ, υγειονομικό, δήμος) εξελίσσονται ήδη με τις εκκενώσεις κτιρίων, όπου στοιβάζονται κατά δεκάδες οι αλλοδαποί.
Υπολογίζεται ότι στο κέντρο συρρέουν κάθε εβδομάδα μερικές εκατοντάδες άτομα κατευθείαν από τις υπηρεσίες πρώτης υποδοχής (;) στον Εβρο. Κατευθείαν με μισθωμένα λεωφορεία που τους περιμένουν μόλις ολοκληρωθούν οι διαδικασίες. Πλέον όλοι έρχονται χωρίς προφυλάξεις και ζητούν Αστυνομία για να καταγραφούν. Εχουν διαπιστωθεί, όπως λέγεται, και αφίξεις Μαροκινών, Αλγερινών ή Τυνήσιων που με 40 ευρώ ταξιδεύουν αεροπορικά από τις χώρες τους στην Κωνσταντινούπολη, περνούν τον Εβρο και προσποιούνται τους παλαιστίνιους πρόσφυγες.
Αιτήσεις ασύλου
Σε ό,τι αφορά τη νομιμοποίηση του προσδοκούν δεκάδες χιλιάδες αλλοδαποί μέσω της χορήγησης ασύλου ή παροχής καθεστώτος ανθρωπιστικής προστασίας, η σχετική διαδικασία των παλαιών προσφύγων θα αρχίσει τον Σεπτέμβριο (περίπου 46 χιλιάδες φάκελοι). Πρόκειται για μεταβατικό στάδιο μέχρι να γίνει νέος νόμος για το άσυλο, που θα απεμπλέκει τη διαδικασία από την αστυνομική συμμετοχή.
Μέχρι τότε όμως θα έχουν σωρευθεί χιλιάδες άλλες εκκρεμείς υποθέσεις, δεδομένων της ευρωπαϊκής υποκρισίας και της τουρκικής αδιαφορίας (πολιτικής) πάνω στο φλέγον ζήτημα.
Στο πρόγραμμα την Στοκχόλμης πριν από ένα χρόνο εντελώς διπλωματικά εισήχθη ο όρος για τις χώρες «ιδιαίτερης πίεσης», χωρίς όμως ιδιαίτερες ενισχύσεις.
Σε ό,τι αφορά την αναθεώρηση της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, που λέει ότι το άσυλο ζητείται και χορηγείται από την πρώτη χώρα εισόδου, οι Βρυξέλλες δεν τρελάθηκαν να το αλλάξουν.

ENET.GR

Το μεγάλο κόλπο με το Ελληνικό

Ο πρωθυπουργός άφησε στην άκρη το κανόε καγιάκ και προθερμαίνεται με ελαφρά πηδηματάκια και τη βοήθεια ειδικών «προπονητών» από την αλλοδαπή για το νέο άθλημα στο οποίο θα διαπρέψει – και μάλιστα ως επαγγελματίας και όχι ως ερασιτέχνης...
Το νέο άθλημα ονομάζεται κωλοτούμπα και ο Γιώργος Παπανδρέου συστηματικά και με συντονισμένες ενέργειες ετοιμάζεται για να σπάσει ρεκόρ, διανύοντας με απαράμιλλο στυλ μια έκταση 6.000 στρεμμάτων, όση, δηλαδή, είναι η έκταση του Ελληνικού μαζί με το θαλάσσιο μέτωπο.
Η πρωθυπουργική κωλοτούμπα στις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις που είχε δώσει προεκλογικά στους πολίτες για τη μετατροπή του «φαντάσματος» του πρώην αεροδρομίου σε Μητροπολιτικό Πάρκο προετοιμάζεται αριστοτεχνικά με τη βοήθεια ΜΜΕ και επιφανών (;) επιστημόνων από το εξωτερικό, οι οποίοι προσφέρουν α λα καρτ χωροταξικές και πολεοδομικές λύσεις για μια πόλη στην οποία, εάν τους αφήσεις μόνους στον δρόμο, θα ζητούν με οδυρμούς βοήθεια για να βρουν προσανατολισμό.
Βέβαια θα πείτε ότι ο πρωθυπουργός μάς έχει συνηθίσει στις κωλοτούμπες και μάλιστα σε ό,τι έχει σχέση με προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις. Μόνο που, σε ό,τι αφορά το Ελληνικό, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, αφού η επιλογή για την τσιμεντοποίησή του και τη δημιουργία μιας νέας τεράστιας πόλης μέσα στο ήδη τερατώδες Λεκανοπέδιο θα είναι προσωπική επιλογή του Παπανδρέου, αφού δεν μπορεί να χρεώσει και αυτή την απόφαση στην τρόικα ούτε μπορεί να επικαλεστεί ότι του έβαλαν το «πιστόλι» στον κρόταφο για να ξεπουλήσει τις δεσμεύσεις του περί Μητροπολιτικού Πάρκου.
Από τον «ανένδοτο» στο... colpo grosso
Πριν από έναν χρόνο, ο Γιώργος, ως εν αναμονή πρωθυπουργός, είχε προβεί σε δήλωση - δέσμευση για το Ελληνικό: είχε πει επί λέξει πως «το ΠΑΣΟΚ, αναγνωρίζοντας την οριακή κατάσταση που επικρατεί και στο Λεκανοπέδιο, προχώρησε πρόσφατα με θάρρος και ευθύνη στην πρόταση για μετατροπή ολόκληρου του χώρου του Ελληνικού σε ένα από τα μεγαλύτερα Μητροπολιτικά Πάρκα της Ευρώπης». Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ κατακεραύνωνε το σχέδιο Σουφλιά για τσιμεντοποίηση και ξεπούλημα της έκτασης, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινούνταν και οι φίλα προσκείμενες εφημερίδες.
Η εξουσία, όμως, φαίνεται ότι άλλαξε τη γωνία από την οποία ο πρωθυπουργός βλέπει την έκταση του πρώην αεροδρομίου: τώρα του φαντάζει λίγο μεγαλούτσικη για πάρκο.
Ω! του θαύματος, τον τόνο και τη γραμμή δίνουν κάποιες από τις εφημερίδες που είχαν σηκώσει τον «ανένδοτο του Ελληνικού». Έτσι στο θάρρος και την ευθύνη μπήκε μπόλικο νερό και περνάμε από τα «παχιά» λόγια στις... «αδύνατες» πόλεις.
Η αρχή έγινε με διαρροές του τύπου... «το Ελληνικό δεν είναι αυτή τη στιγμή στις προτεραιότητες της κυβέρνησης εν όψει της οικτρής οικονομικής κατάστασης», που συνήθως συνοδεύονταν και από off the record εκμυστηρεύσεις του τύπου «κάποιοι παγίδευσαν τον πρόεδρο και τώρα θα είναι δύσκολο να κάνει πίσω». Τίποτε, όμως, δεν είναι δύσκολο όταν υπάρχει σχέδιο και πρόθυμοι υποστηρικτές, όπως για παράδειγμα ο πρωθυπουργικός φίλος, Καταλανός αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Χοσέ Αθεμπίγιο, ο οποίος είχε κληθεί τον περασμένο Οκτώβριο από τον πρωθυπουργό να παράσχει συμβουλές και συμμετείχε στο κυβερνητικό κλιμάκιο που είχε επισκεφθεί τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις τού Ελληνικού, του Φαλήρου και του Γαλατσίου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αθεμπίγιο είπε επί λέξει στο «Βήμα της Κυριακής», στις 14.8:
«Η υλοποίηση ενός πάρκου στο Ελληνικό θα ήταν πέταμα της δημόσιας περιουσίας... Άλλωστε δεν υπάρχει κανένα πάρκο σε οποιαδήποτε μεσογειακή περιοχή. Το πάρκο είναι μια βορειοαμερικανική εφεύρεση... Η Αθήνα θα πρέπει να ακολουθήσει μια θεραπεία αδυνατίσματος, πρέπει να γίνει μια “slim city”, με την εξής έννοια: με απαλλοτριώσεις κατοικιών ή άλλων ακινήτων σε υποβαθμισμένους χώρους στην πρωτεύουσα (οι οποίοι στη συνέχεια ανασχεδιάζονται ως κοινωφελείς δημόσιοι χώροι) και με προσφορά αντίστοιχης στέγης στην περιοχή του νέου αεροδρομίου.
Στο Ελληνικό κατά συνέπεια υλοποιείται εν μέρει νέα δόμηση, αλλά με προδιαγεγραμμένα και σαφή οικιστικά προγράμματα. Δεν απορρίπτει κανείς το πάρκο, αρκεί να είναι ενταγμένο στο πλαίσιο ενός σύνθετου προγράμματος, έτσι ώστε το Ελληνικό να αποτελέσει τον νέο αθηναϊκό αστικό πόλο».
Είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργικός φίλος και συμβουλάτορας στρώνει το χαλί της τσιμεντοποίησης ακόμα και με βολές κατά των ίδιων των εξαγγελιών του εργοδότη του; Διότι, εν ολίγοις, ο εκ Καταλονίας ορμώμενος διεθνούς φήμης αρχιτέκτονας και πολεοδόμος την «είπε» άγρια στον Γιώργο Παπανδρέου υποστηρίζοντας ότι προεκλογικά δεσμεύτηκε να «πετάξει δημόσια περιουσία» και το χόντρυνε ακόμα περισσότερο χαρακτηρίζοντάς τον «Αμερικανάκι», αφού η δέσμευσή του για το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο της Ευρώπης είναι... «βορειοαμερικανική εφεύρεση»!
Εντύπωση προκαλεί, επίσης, ο ενεστώτας χρόνος που χρησιμοποίησε ο Αθεμπίγιο στη συνέντευξή του, αφού λέει χαρακτηριστικά: «Στο Ελληνικό κατά συνέπεια υλοποιείται εν μέρει νέα δόμηση, αλλά με προδιαγεγραμμένα και σαφή οικιστικά προγράμματα». Και το ερώτημα είναι: «Υλοποιείται» και δεν μας το έχουν πει ακόμα; Το γνωρίζουν, τουλάχιστον, οι αρμόδιοι υπουργοί και οι δήμαρχοι της περιοχής;
Μετά τον Αθεμπίγιο τη σκυτάλη πήρε άλλος επιφανής επιστήμονας, ο εκ Χάρβαρντ ορμώμενος καθηγητής Πολεοδομικού Σχεδιασμού Σπύρος Πολλάλης, ο οποίος εκπόνησε για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομικών, μέσω της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, μελέτη για την αξιοποίηση του Ελληνικού το 2008, δηλαδή για λογαριασμό της κυβέρνησης της Ν.Δ.!
Ο Πολλάλης, σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» στις 22 Αυγούστου υποστηρίζει ότι «η πρόταση της δημιουργίας πρασίνου στη συνολική έκταση είναι ανεδαφική» και συμπληρώνει ότι «ο χώρος είναι εκτός κέντρου, έχει πρόβλημα προσβασιμότητας και θα εξυπηρετεί σχετικά μικρό αριθμό πολιτών τού Λεκανοπεδίου». Και ο κ. καθηγητής επαναφέρει την πρότασή του για τη δημιουργία πάρκου στο 1/3 της έκτασης και την απόδοση 4.000 στρεμμάτων για τη δημιουργία εγκαταστάσεων που θα αποδίδουν κέρδη...
Το χρέος του πρωθυπουργού
● Επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο και ειδικά ο ξαφνικός πόνος για την αξιοποίηση του Ελληνικού, όπως και η επιστράτευση επιστημόνων που θέλουν να μας πείσουν ότι η δημιουργία πρασίνου σε δημόσια γη είναι «ξεπούλημα»...
● επειδή δεν είναι τυχαίο ότι μας αντιμετωπίζουν σαν άσχετους και ξεπερασμένους σε σχέση με τη νέα φιλοσοφία της οικιστικής και της πράσινης ανάπτυξης...
● και επειδή δεν είναι τυχαίο ότι το φρούτο της εποχής «σύμπραξη δημόσιων και ιδιωτικών φορέων» θέλει να βάλει χέρι στην πράσινη ανάπτυξη επειδή εκεί μυρίστηκε «ζεστό» χρήμα και εξασφαλισμένους πόρους χωρίς ρίσκο...
ο πρωθυπουργός οφείλει να ξεκαθαρίσει εάν επιμένει στη δέσμευσή του «για μετατροπή ολόκληρου του χώρου του Ελληνικού σε ένα από τα μεγαλύτερα Μητροπολιτικά Πάρκα της Ευρώπης». Οφείλει να επαναδεσμευτεί και να παρουσιάσει ένα σχέδιο σε βάθος χρόνου για τη σταδιακή μετατροπή του πρώην αεροδρομίου σε χώρου πρασίνου και δραστηριοτήτων που δεν θα έχουν καμιά σχέση με οικιστική ανάπτυξη και «βαριές» εμπορικές χρήσεις.

ΥΓ.: Ορισμένοι χειροκροτούν τον Αθεμπίγιο ως τον επιστήμονα που ήρθε να μας ανοίξει τα μάτια και να μας πει το «αυτονόητο», ότι... το Ελληνικό δεν μπορεί να γίνει μόνο πάρκο, αλλά αντίθετα θα πρέπει να απαλλοτριωθούν υποβαθμισμένες περιοχές στην Αθήνα για να αποδοθούν ως ελεύθεροι χώροι και αντίστοιχα η δόμηση να «μεταφερθεί» στο Ελληνικό.
Μα, αγαπητοί, αυτή είναι εδώ και χρόνια η πρόταση που έχει διατυπώσει ο Στέφανος Μάνος! Εκείνος πρώτος παρουσίασε εναλλακτικό σχέδιο που προέβλεπε όσα τετραγωνικά κατεδαφίζονται για παράδειγμα στην Κυψέλη τόσα να οικοδομούνται στο Ελληνικό. Αλήθεια, για τόσο ανόητους μας περνάτε;
http://www.topontiki.gr/

Διατηρητέα στο Μεταξουργείο

Θα ξαναγίνει το Μεταξουργείο η ζωντανή λαϊκή γειτονιά που ήταν κάποτε, με τα μικρά μονώροφα ή διώροφα σπίτια και τα μικρομάγαζα;

Το υπουργείο Περιβάλλοντος, πάντως, κάνει μια σοβαρή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, κηρύσσοντας διατηρητέα, ως πρώτο βήμα, 51 κτίρια, νεοκλασικά αλλά και απλά λαϊκά σπίτια της δεκαετίας του '20.

Στόχος να προστατευθεί η φυσιογνωμία της γειτονιάς, που σήμερα φέρει τη «σφραγίδα» του περιθωρίου.