«Η Αθήνα δεν είναι και η πιο φιλόξενη πόλη...»

Αν ταξιδέψει κανείς στην Ευρώπη, σε μια πόλη όπως το Βερολίνο, θα δει στους δρόμους να κυκλοφορούν τόσα αμαξίδια σε μια ημέρα όσα θα δει στην Αθήνα μέσα σε έναν χρόνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Γερμανοί είναι πιο ανοιχτόμυαλοι και βγαίνουν πιο εύκολα στον δρόμο, αλλά γιατί υπάρχει τέτοια υποδομή από την Πολιτεία η οποία τους επιτρέπει να βγουν από το σπίτι. Έτσι αυτό γίνεται μια καθημερινότητα τόσο για τον ίδιο τον ανάπηρο όσο και γι΄ αυτόν που περνάει από μπροστά του το αμαξίδιο.

«Η Αθήνα δεν είναι η πιο φιλόξενη πόλη για ανθρώπους με αναπηρία. Ξέρουμε ότι ο κόσμος έξω δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά λέμε ας βγούμε και ας φάμε την καρπαζιά μας. Δεν πειράζει. Αρκεί να μπορέσουμε να καταφέρουμε να γινόμαστε εμφανείς στην κοινωνία. Κανείς δεν θα μας προσφέρει πράγματα αν δεν τα κυνηγήσουμε», επισημαίνει ο σκηνοθέτης της παράστασης «Humaterra» Γιώργος Χριστάκης.

«Στην Αθήνα δεν το έχουμε τόσο εύκολα, γιατί πρώτον οι υποδομές υπολείπονται και δεύτερον ο κόσμος χρειάζεται αρκετή εκπαίδευση. Από το σχολείο ακόμα πρέπει ένα παιδί να μαθαίνει τι σημαίνει διαφορετικός τρόπος λειτουργίας. Αυτό είναι όλο. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι που απλώς κινούμαστε διαφορετικά. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθούμε ότι είμαστε όλοι ίσοι», καταλήγει.

«Ως ιδέα, η παράσταση είναι κάτι πρωτότυπο. Βοηθάει να ξεπεραστούν στερεότυπα που έχει η κοινωνία για τους πολίτες με αναπηρία. Η ομάδα αναδεικνύει ότι είμαστε όλοι ισότιμοι και με ίσες ανάγκες. Εχουν γίνει πολλά σε σχέση με τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια για τον άνθρωπο με αναπηρία, όμως πρέπει να το παλέψουμε όλοι μαζί. Η προσπάθεια που γίνεται από τη Δαγίπολη είναι αξιέπαινη», λέει ο Σοφοκλής Αλέπης, αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών.

«Μπορεί να μην υπάρχει μεγάλη διαφορά αν εμφιαλώσουμε τα δικά μου δάκρυα και τα δικά σου. Μπορεί να μην υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους δικούς μου χτύπους της καρδιάς και τους δικούς σου», έλεγε ο Τζον Λένον.


Πηγή Πληροφοριών: www.tanea.gr