"Να πάμε στην Κοτζιά να ανάψουμε κεριά", φλασιά, ακόμα και σήμερα ψάχνω να βρω πως μου 'ρθε, που μπαμ την πέταξα σ' ένα τραπέζι 4 ατόμων 10 μέρες πριν. Οι 3 πετάχτηκαν σαν σ' ελατήριο, είπαν μεγάλο ναι, μια κοπελιά (την οποία, εκ του αποτελέσματος, πρέπει να την καρυδώσω) έσπειρε την αμφιβολία: είναι πολύ μεγάλο αυτό, πως θα το χειριστούμε, μπορεί να ξεφύγει, δεν έχουμε εμπειρία. Σαράκι η αμφιβολία σε τρώει πραγματικά, οκ θα ρωτήσουμε τους συμμετέχοντες το Σάββατο στην Ζήνωνος πως τους φαίνεται η ιδέα. Το ανακοινώνω στο ινδικό εστιατόριο στη Δεληγιώργη. Χειροκροτήματα, αλαλαγμός πραγματικός!
Το προχωράμε, το ανακοινώνουμε. Πρώτα updates, πρώτα τουιτς, άπειρα ριτουίτς, κάποια απ' αυτά όμως δηλητηριώδη, απαξιωτικά, γκρινιάρικα να θρέφουν την αγωνία. Κι αν κάνουμε λάθος, δεν έχουμε πείρα από τέτοια μεγάλα events, αν ξεφύγει; Αλλά από την άλλη οι atenistas δεν έχουν σαν αρχή να 'ναι αντιμέτωποι με την λογική του καναπέ, της άκοπης κρίσης, αυτής που διέλυσε τελικά την χώρα; Φτάνει το Σάββατο απόγευμα, χαζεύοντας την Πλατεία Κοτζιά που στα μάτια μου έμοιαζε πιο μεγάλη απο ποτέ, η αγωνία του αγνώστου μεγαλώνει.
Ώρα 8, με σακούλες, σκούπες ανα χείρας πλησιάζουμε διστακτικά στην Πλατεία. Μαγική εικόνα, κάμιά εικοσαριά απροειδοποίητα εντελώς, τέταρτο και μισή ώρα αργότερα το επίσημο ραντεβού, είχαν αρχίζει να κυκλώνουν το συντριβάνι με κεριά. Φχιού, ανακούφιση! Λεπτό προς λεπτό, εκατοντάδες να ρχονται. Μισή ώρα πριν τη γιορτή η Κοτζιά είχε γεμίσει με 2.000 φλόγες κάνοντας το σκηνικό πραγματικά μαγικό. Ναι, σιγουριά πια, όλα θα πάνε καλά
Άγχος κανένα πια, οι σπουδαίοι atenistas το 'χαν πάρει όλο πάνω τους και πέρα απ' το οργανωτικό πάνω κάτω, στεκόμουν στιγμές και τους χάζευα. Τι φανταστικοί Αθηναίοι, τι ωραίος κόσμος πόσο απολάμβαναν τη γιορτή στο πουθενά, στον ξένο για όλους μας δημόσιο χώρο.
Οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν, φέρνουμε τραπεζάκια από γειτονικό καφενείο και το Higgs για ένα αυτοσχέδιο μπαρ, η ατμόσφαιρα εξαιρετική, τα κεράκια στις 9 είχαν φτάσει στα 4 με 5.000! Και μόνο που χαρίσαμε στην πόλη αυτό το μαγικό σκηνικό άξιζε η όλη προσπάθεια.
Κόσμος άπειρος, πρέπει να πέρασαν 1.500 άτομα και καμιά χιλιάδα στεκόταν, φωτογράφιζε, τούηταρε ενθουσιωδώς, χαλάρωνε, το διασκέδαζε πραγματικά.
Διαλαλούμε παρέα-παρέα την έκπληξη που φυλάγαμε: πορεία στις δύσκολες γειτονιές, σ' αυτές που πολλοί δεν έχουν περπατήσει ή έχουν καιρό να περάσουν. Μια γκρανκάσα (ταμπούρλο μεγάλο) εμπρός να δίνει τον τόνο και απο πίσω εξαιρετικά πνευστά, σαξόφωνο, ταμπούρλο, φλάουτο (;), μια μορφή κιθαρίστας, ένα παθιασμένο ντέφι και γύρω στα 700-800 άτομα με πλαστικά ποτηράκια που βάλαμε ρεσώ μέσα για την ατμόσφαιρα (καιγότανε το ποτηράκι; δεν έμαθα ποτέ, κάπως έπρεπε να έρθει το φως μαζί μας και το ρεσώ σκέτο καίει).
Το κέφι απίστευτο, πανηγύρι πραγματικό: κατεβαίνουμε την Σοφοκλέους, στρίβουμε Σωκράτους, μπαίνουμε στην έρημη και "κακόφημη" πλατεία Θεάτρου, οι μουσικές απίστευτες γεμίζουν την σκοτεινιά, περνάμε από μια στοά με τέλεια ηχώ που αγκαλιάζει τις μουσικές και μπαίνουμε στην χωρίς φώτα Γερανίου.
Είναι η στιγμή που προσωπικά συγκινήθηκα. Ο πατέρας μου είχε τα γραφεία και τυπογραφείο του εκεί για 40 χρόνια, όπως και ο παππούς μου το σπίτι του, που μου λεγε για το Γεράνι των αρχών του αιώνα, με τα νεοκλασσικά και το πηγάδι που παιζε μικρός. Κοίταξα το παράθυρο του πρώτου ορόφου που πόσα βράδια πέρασα μόνος σ' έναν αχανή χώρο 100 τμ, ψάχνοντας στο νετ, ζωγραφίζοντας, ακούγοντας μουσικές, διαβάζοντας ντιζάιν, σερφάροντας στο παλιό ιντερνετ, όλα αυτά που με χτίσαν και κάνανε τελικά το athensville ένα ωραίο μπλογκ. Στο σκοτεινό παράθυρο σαν να είδα ικανοποιημένο εκείνον τον 20αρη, που μια ιδέα του έφερε τόσο κόσμο και μουσικές στον σκοτεινό και κακόφημο δρόμο που τόσο αγαπά.
Το προχωράμε, το ανακοινώνουμε. Πρώτα updates, πρώτα τουιτς, άπειρα ριτουίτς, κάποια απ' αυτά όμως δηλητηριώδη, απαξιωτικά, γκρινιάρικα να θρέφουν την αγωνία. Κι αν κάνουμε λάθος, δεν έχουμε πείρα από τέτοια μεγάλα events, αν ξεφύγει; Αλλά από την άλλη οι atenistas δεν έχουν σαν αρχή να 'ναι αντιμέτωποι με την λογική του καναπέ, της άκοπης κρίσης, αυτής που διέλυσε τελικά την χώρα; Φτάνει το Σάββατο απόγευμα, χαζεύοντας την Πλατεία Κοτζιά που στα μάτια μου έμοιαζε πιο μεγάλη απο ποτέ, η αγωνία του αγνώστου μεγαλώνει.
Ώρα 8, με σακούλες, σκούπες ανα χείρας πλησιάζουμε διστακτικά στην Πλατεία. Μαγική εικόνα, κάμιά εικοσαριά απροειδοποίητα εντελώς, τέταρτο και μισή ώρα αργότερα το επίσημο ραντεβού, είχαν αρχίζει να κυκλώνουν το συντριβάνι με κεριά. Φχιού, ανακούφιση! Λεπτό προς λεπτό, εκατοντάδες να ρχονται. Μισή ώρα πριν τη γιορτή η Κοτζιά είχε γεμίσει με 2.000 φλόγες κάνοντας το σκηνικό πραγματικά μαγικό. Ναι, σιγουριά πια, όλα θα πάνε καλά
Άγχος κανένα πια, οι σπουδαίοι atenistas το 'χαν πάρει όλο πάνω τους και πέρα απ' το οργανωτικό πάνω κάτω, στεκόμουν στιγμές και τους χάζευα. Τι φανταστικοί Αθηναίοι, τι ωραίος κόσμος πόσο απολάμβαναν τη γιορτή στο πουθενά, στον ξένο για όλους μας δημόσιο χώρο.
Οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν, φέρνουμε τραπεζάκια από γειτονικό καφενείο και το Higgs για ένα αυτοσχέδιο μπαρ, η ατμόσφαιρα εξαιρετική, τα κεράκια στις 9 είχαν φτάσει στα 4 με 5.000! Και μόνο που χαρίσαμε στην πόλη αυτό το μαγικό σκηνικό άξιζε η όλη προσπάθεια.
Κόσμος άπειρος, πρέπει να πέρασαν 1.500 άτομα και καμιά χιλιάδα στεκόταν, φωτογράφιζε, τούηταρε ενθουσιωδώς, χαλάρωνε, το διασκέδαζε πραγματικά.
Διαλαλούμε παρέα-παρέα την έκπληξη που φυλάγαμε: πορεία στις δύσκολες γειτονιές, σ' αυτές που πολλοί δεν έχουν περπατήσει ή έχουν καιρό να περάσουν. Μια γκρανκάσα (ταμπούρλο μεγάλο) εμπρός να δίνει τον τόνο και απο πίσω εξαιρετικά πνευστά, σαξόφωνο, ταμπούρλο, φλάουτο (;), μια μορφή κιθαρίστας, ένα παθιασμένο ντέφι και γύρω στα 700-800 άτομα με πλαστικά ποτηράκια που βάλαμε ρεσώ μέσα για την ατμόσφαιρα (καιγότανε το ποτηράκι; δεν έμαθα ποτέ, κάπως έπρεπε να έρθει το φως μαζί μας και το ρεσώ σκέτο καίει).
Το κέφι απίστευτο, πανηγύρι πραγματικό: κατεβαίνουμε την Σοφοκλέους, στρίβουμε Σωκράτους, μπαίνουμε στην έρημη και "κακόφημη" πλατεία Θεάτρου, οι μουσικές απίστευτες γεμίζουν την σκοτεινιά, περνάμε από μια στοά με τέλεια ηχώ που αγκαλιάζει τις μουσικές και μπαίνουμε στην χωρίς φώτα Γερανίου.
Είναι η στιγμή που προσωπικά συγκινήθηκα. Ο πατέρας μου είχε τα γραφεία και τυπογραφείο του εκεί για 40 χρόνια, όπως και ο παππούς μου το σπίτι του, που μου λεγε για το Γεράνι των αρχών του αιώνα, με τα νεοκλασσικά και το πηγάδι που παιζε μικρός. Κοίταξα το παράθυρο του πρώτου ορόφου που πόσα βράδια πέρασα μόνος σ' έναν αχανή χώρο 100 τμ, ψάχνοντας στο νετ, ζωγραφίζοντας, ακούγοντας μουσικές, διαβάζοντας ντιζάιν, σερφάροντας στο παλιό ιντερνετ, όλα αυτά που με χτίσαν και κάνανε τελικά το athensville ένα ωραίο μπλογκ. Στο σκοτεινό παράθυρο σαν να είδα ικανοποιημένο εκείνον τον 20αρη, που μια ιδέα του έφερε τόσο κόσμο και μουσικές στον σκοτεινό και κακόφημο δρόμο που τόσο αγαπά.
Το μελό συνεχίζεται ουσιαστικότερο, αφού το πέρασμα μας εκεί ήταν κυριολεκτικά κινηματογραφικό. Στα μπαλκόνια να 'χουν βγει πακιστανοί μετανάστες να χειροκροτάνε, να μας χαιρετάνε, κάποιοι ρίξανε ροδοπέταλα απ' αυτά που πουλάνε στα φανάρια. Σαν να τους έδωσε κάποιος προσοχή, σαν να φέραμε την χαρά, την αποδοχή που δεν την βρίσκουν πουθενά στη καθημερινότητά τους, χωρίς μελό διάθεση μα πολύ δάκρυσαν εκεί.
Πρώτος μεγάλος δρόμος που συναντάμε η Πειραιώς. Πως περνάμε; Όλοι μαζί και πέρνουμε το κολάι πως διασχίζουμε τους δρόμους. Συνεχίζουμε προς Αγ. Κωνσταντίνου. Ολόφωτο το Εθνικό Θέατρο μόλις έχει τελειώσει η παράσταση, οι περισσότεροι κοιτάζουν με περιέργεια αλλά και πλατύ χαμόγελο το χάπενινγκ που έχει πραγματικά ξεφύγει από κάθε φαντασια. Στρίβουμε δεξιά, φτάνουμε Μάρνη και πλησιάζουμε την Πλατεία Βάθη. Οι μετανάστες που στέκονται στην Πλατεία μας αρχίζουν να χορεύουν και μας κάνουν νοήματα με τα χέρια "Ελάτε, ελάτε". Οι μουσικοί καταφθάνουν πρώτοι και στέκονται, και μετά από 2 λεπτά η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο! Η πλατεία Βάθη!
Τα πνευστά του δίνουν και καταλαβαίνει, κόσμος χορεύει στο κέντρο, ιδίως οι Άραβες χορεύουν παραληρηματικά. Δεν υπάρχει! Μετά από 10 λεπτά πάμε στον μεγάλο στόχο: Ομόνοια. Θα χορέψουμε στην Ομόνοια! Κλείνουμε με θάρρος πια κανονικά τον δρόμο. Ένα κύμα ανεβαίνει Αριστοτέλους και Σωκράτους. Από ψηλά στη Σατωβριάνδου χαζεύω τον κόσμο που φτάνει μέχρι την Χαλκοκονδύλη, 2 τετράγωνα μεγαλούτσικα κάτω. Α-πί-στευ-το!
Πλησιάζουμε στην μεγάλη πλατεία, στα καφέ όλοι χαμογελάνε, άλλοι σαστίζουνε, άλλοι σηκώνονται και μπαίνουν στην παρέα. Οι μουσικοί ανεβαίνουν στο μεγάλο πλάτωμα, έτσι να ξεχωρίζουν και δίνουν τον ρυθμό. Ένας ζογκλέρ ανάβει φωτιές και γύρω να δίνουμε με τα χέρια τον ρυθμό, κι άπειροι να χορεύουν. Πάνω στην Ομόνοια: ο μεγάλος στόχος των atenistas, εκεί που θέλαμε κάποια στιγμή μελλοντικά να κάνουμε ένα πάρτυ, και να που απλά και μόνο με μουσική και φιλική διάθεση προς όλους τον καταφέραμε.
Πλησιάζουμε στην μεγάλη πλατεία, στα καφέ όλοι χαμογελάνε, άλλοι σαστίζουνε, άλλοι σηκώνονται και μπαίνουν στην παρέα. Οι μουσικοί ανεβαίνουν στο μεγάλο πλάτωμα, έτσι να ξεχωρίζουν και δίνουν τον ρυθμό. Ένας ζογκλέρ ανάβει φωτιές και γύρω να δίνουμε με τα χέρια τον ρυθμό, κι άπειροι να χορεύουν. Πάνω στην Ομόνοια: ο μεγάλος στόχος των atenistas, εκεί που θέλαμε κάποια στιγμή μελλοντικά να κάνουμε ένα πάρτυ, και να που απλά και μόνο με μουσική και φιλική διάθεση προς όλους τον καταφέραμε.
Μένουμε ένα τέταρτο εκεί. "Οι atenistas ξέρετε πάντα καθαρίζουν" και ξεκινάμε πίσω στην Πλατεία Κοτζιά να μαζέψουμε τα ρεσώ. Το θέαμα της κενής πλατείας, γεμάτη αναμμένα κεριά είναι μαγικό. Στεκόμαστε 5 λεπτά και το χαζεύουμε, μιλάω με τους υπαλλήλους του Δήμου που θέλουν να πάνε σπίτια τους, δύσκολη η αυριανή εκλογική μέρα λένε. Κρίμα που τα σβήνουμε αλλά πρέπει. Σε 5 λεπτά μ' ένα απλό πάτημα του ποδιού τα κεράκια σβήνουν και μαζεύονται σε σακούλες από τους atenistas. To όχημα με τις βούρτσες περνά και αφήνει την Πλατεία Κοτζιά κούκλα και καθαρή.
Οι μουσικοί τον χαβά τους, συνεχίζουν να παίζουν, τι σπουδαία ψυχή οι καλλιτέχνες έ; Αφιλοκερδώς, με άδεια πνευμόνια μα προσηλωμένοι στη στιγμή, πολύ την εκτίμησα αυτή την ράτσα προχθές.
"Χρειάζονται μέρες για να συνειδητοποιήσω αυτό που έγινε" έλεγα όταν με ρωτούσαν αν είμαι ικανοποιημένος. "Δεν έχει ξαναζήσει τέτοια βραδιά η Αθήνα" μου λέει η ενθουσιασμένη Αναστασία σε κάποια αγκαλιά. "Πότε θα γίνει το επόμενο" ρωτούσαν όλοι. Σύντομα, η πόλη είναι πια όλων και δική μας, σπουδαίοι atenistas!
• Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην Αμαλία που σκέφτηκε και οργάνωσε το κομμάτι της πορείας. Την Βανέσσα που προσφέρθηκε με την ομάδα των καλλιτεχνών της να πλαισιώσει τη βραδιά. Τις Αναστασίες, Έλενα, Στέλιο για την ηθική και όχι μόνο υποστήριξη.
• Δεστο και στο atenistas.gr Από το http://athensville.blogspot.com/2010/11/ov.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου